17 de octubre de 2012

Hablandokat

Llevo unos días ocupada viviendo la vida. No puedo decir que todo cambió de repente, pero es verdad que ya nada es igual desde la última entrada. Los cambios son buenos y necesarios pero sentir que te quedas sin suelo debajo de los pies es...

Antes me hubiera hundido unos días, ahora sólo son unos momentos. Enseguida me recupero. Los años, mis historias pero sobretodo ser madre de dos vidas me ayudan a entender por fin. Necesito estar bien yo para que vosotros podáis estar bien.

Hace unos años, en un congreso de filosofía tuve la oportunidad de escuchar a Ángel Gabilondo (filósofo antes que nada). Hablaba sobre el "uno mismo y el otro". Sentir compasión. La capacidad de no sólo ponerte en su lugar, sino hacer del ritmo del corazón del otro el tuyo.

Entender, escuchar y saber callar. Alguien con quien hablar.

Todos tenemos vivencias similares. Sé que lo que yo estoy viviendo es vuestro pasado, presente y futuro. Y me pongo en vuestro lugar. Y me pongo en frente. Y me doy la vuelta, y me voy.

Un abrazo, K.




4 comentarios:

  1. Buf, por onde empezar?

    Levo uns días, unhas semanas, que cada día poderán ser unha vida enteira, en 24 horas viran as cousas radicalmente, chega a noite e penso,mimadriña todo o que hoxe vivin, e quédome a durmir ben cansa, e a mañá seguinte penso cando abro o ollo, mimadriña que pasará hoxe? Entre e medo e ledicia, penso que ese día pode xirar a miña vida radicalmente. Non sei se é bo ou malo, pero creo que estar a espera do que suceda para tomar unha decisión é dificil. A verdade e que sempre tiven a capacidade para decidir, e ser valiente cas decsións que tomaba, ata estes días que penso que faga o que faga pode ser aínda peor. É medo. Sí.

    Nos últimos dias, nas últimas semanas, cando pensaba que tiña moi mala sorte e que todo me saia ao revés do que quería, vexo que un montón de xente de arredor, coa que teño contacto directo ou a través do twitter ou da rede, fan chamamentos sutís de oooooohhhh, afúndome! E veña Palmi, da un abrazo, real ou via tuit. Sí é unha época dificil para moitos e creo que debemos poñer máis atención as cousas realmente importantes, a nós mesmos,prestarnos máis atención e así poderemos prestárllela aos demáis, comprenderemos moito mellor.

    E chegamos a hoxe, dende as 9.30 da mañá ata hoxe a miña vida xirou catro veces polo menos, conversas con dúas persoas que acaban de observar o vacío nos seus pés, cambio de rumbos...Chego a casa e poño música e o primeiro que soa é Berlín de Coque Malla, abro o meu lector de blogs e atopo este escrito. Penso, non a coñezo, pero daríalle unha abrazo,non preciso saber moito máis. O que eu levo vivido o vieve moitas persoas a diario, ou as viviron, con mais ou menos intensidade, ou as están a vivir. Eu dende fai meses entedo mellor, escoito e calo, pero non por que non me interese ou non teña un pensamento sobre o tema, senón por que o calar, reflexiono con calma as cousas e o tempo calada fai que vexa e comprenda as cousas co maior nitidez. Tempo. Pero e mentras pasa ese tempo? mentras calo? que pode pasar? Quepodo facer? Pois eu optei por dar un abrazo, e facilitar as cousas co que poida para que todos eu e os que me rodean sexan máis felices.

    Kat,estou cada vez máis convencida de que as cousas sempre de algunha maneira serán para millor, aínda que tardemos tmpo en aprecialo. Eu son unha pesimista entusiasta do optimismo! Un abrazo, e gracias por provocar cas túas palabras que soltara todo isto. Escoita a canción de coque malla! Abrazo!

    ResponderEliminar
  2. http://www.youtube.com/watch?v=iCD4YGFtZZo

    ResponderEliminar
  3. Hola,

    He necesitado unos días para poder responder. Sobre todo por falta de tiempo y no te imaginas como me molesta no tener tiempo para escribir o hablar de algo tan importante como los sentimientos y las historias que compartimos.
    Somos pocos y muchos a la vez.
    Cuando escribo una entrada por lo general parece ser una cosa instintiva y rápida como expulsada con mucha fuerza.
    Pero la verdad es que casi siempre son pensamientos que ya han estado rondando un rato en mi cabeza y en mi corazón.

    Antes de nada decirte que aunque no nos conozcamos en persona entiendo que no hace falta.
    Te he visto amiga y ya compartimos. Y algún día tomaremos té. Espero que sea mirando al mar. Las olas son muchas veces la única verdad absoluta como dice un filósofo al que amo.

    La sensación que decribes, lo de empezar el día y vivir en 24 horas 7 cambios me es muy común. Es más, a veces pienso que debe de ser así. Aunque me ha agotado muchas veces estoy segura que al final es un premio, algo que nos hace especial.

    Un abrazo me vendría de perlas. Y también me gusta darlos. En silencio. Yo callo muchas veces para no herir gratuitamente y otras para no perder el tiempo.
    Es posible que ahora seamos más. La crísis es mucho más que una mala gestión política y social. Pero ese es otro tema, intento hacer lo que puedo.
    Igual que tú, estoy convencida que este bajón mío y general, es temporal. Yo soy una pesimista-tremendista pero llena de alegría y amor. Y muy orgullosa de eso. No es vanidad. Es seguridad en mi misma. Hubo muchos momentos de inseguridad y volverán. Pero es porque vivo desde el corazón, la razón por suerte o por desgracia la dejo para los momentos en el "mundo de los mayores".
    Ahora intento ser responsable y aceptar ciertas ataduras o normas, como por ejemplo un empleo, porque soy madre. Es un equilibrio un poco dificil de llevar pero se hace.

    También tengo que decir que ya he notado esa serenidad que te da el paso de los años y sé aún soy joven. Pero es que hace unos años era una Kamikaze total, jejeje. Que me quiten lo bailaó!!!

    Mimadriña, he visto tu obra en fotos y en realidad. Eres preciosa! Son cositas pequeñas llenas de color pero sobretodo con mucha delicadeza.
    Sigue así, me uno a tu lucha compañera.

    Hasta pronto y gracias. Un abrazo enorme.

    ResponderEliminar
  4. Non hai ma tan forte, que non deixe de doer, mentras recibes un abrazo e un bico no cuello!

    ResponderEliminar